To miał być taki zwyczajny dzień. 10-letnia Ola wraz z mamą odprowadzała swojego brata na autobus, by później wrócić do domu. Chłopak usiadł z tyłu, więc Ola z mamą pokonały kilka dodatkowych kroków, by widzieć tył pojazdu i pomachać na pożegnanie. Kobieta odruchowo wyciągnęła dłoń, by jak zawsze złapać córkę za rękę i bezpiecznie poprowadzić do domu. Niestety, nie poczuła dotyku dłoni dziecka, usłyszała za to huk, by po chwili zobaczyć dziewczynkę leżąca bezwładnie na jezdni.
Pamięta tylko krzyk rozpacz, szok i ogromny strach. W szpitalu okazało się, że obrażenia Oli są bardzo poważne. Doszło do urazu wielonarządowego, w tym złamania miednicy i poważnego urazu głowy. Wystąpiły objawy uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i niedowładu czterokończynowego. W ciągu jednej sekundy z naszej Oleńki, której wszędzie było pełno, pozostała zupełnie bezbronna, zależna od lekarzy i skomplikowanej aparatury medycznej, istota.
Każdego dnia umieraliśmy z przerażenia o życie naszego dziecka, każdego dnia przysięgaliśmy sobie, że zrobimy wszystko, by Ola wyszła z tego okropnego stanu i wróciła do nas. Rehabilitacja, której poddawana była Ola, zaczęła przynosić efekty. Dziś Ola jest w stanie poruszać kończynami, reaguje na to, co się do niej mówi, wyraża swoje emocje. Jednak droga, która jest przed nami, jest jeszcze bardzo długa.
Wszyscy doskonalę pamiętamy Oleńkę sprzed wypadku – rozbieganą, uwielbiającą grać w piłkę, pływać na basenie, chodzić na długie spacery, kochającą malować. Czy coś z jej zainteresowań zostało do dziś? Tak, to matematyka. Ona bardzo lubi liczyć i nadal ma do tego niezaprzeczalny talent. Staramy się ćwiczyć z nią tabliczkę mnożenia i bardzo dobrze jej to idzie. Jestem z niej tak bardzo dumna… Cieszę się jej każdym, najmniejszym postępem.
Czasem śnię, że Ola wstaje, podbiega do nas i coś opowiada. Oddałabym wszystko, by ten sen kiedyś się spełnił. Wiem, że tylko intensywna rehabilitacja jest w stanie pomóc córce w powrocie do zdrowia, a to jest mój priorytet i największe marzenie. Koszty leczenia Oli są tak wysokie, że nasza rodzina nie jest w stanie uzbierać tej kwoty. Wierzę, że są ludzie, dzięki którym nasza córka będzie miała szansę chociaż trochę cieszyć się dzieciństwem.
